Dum ad graves persecutiones et angustias, quas nobilis vir Fredericus, natus quondam Manfredi regis Siciliæ, consanguineus noster, non sui reatus merito, sed sævientis potius fortunæ injuria, divino nutu diutius, ut vestram non credimus latere clementiam, est perpessus, et ad ejusdem Frederici statum humilem et depressum nostræ considerationis intuitum dirigimus, intus in corde compugimur, ed ei nimirum compatimur ex affectu.

Quamobrem, desiderantes ipsius Frederici indigentiæ subveniri, ne filius tanti regis compellatur egere, ipsum vestræ apostolicæ munificentiæ duximus commendandum, beatitudini vestræ devota instantia supplicantes, quatinus circa status ejusdem Frederici revelationem vestræ liberalitatis providentia dignetur taliter ordinare, quod ex nostra intercessione uberioris gratiæ fructum a vestra sanctitate se sentiat reportasse.